ILKA SULTEN (Duitsland, 1972)

In de wereld die Sulten voor ons opent zijn de rozen, kelken e.a. bloemen waarmee de mens zich graag omringt, vervangen door planten die hij eigenlijk uit zijn omgeving verbant: onkruid. Dan gaat het niet om echt onkruid, geplukt in de vrije natuur, maar om verrassend echt lijkende "kunstonkruid", die zich in al zijn eenvoud opzichtig op een sokkel troont.

Er ontstaat zo een vervreemdende situatie, waarin deze planten als een symbool worden. Aan de ene kant staan ze voor een deel van de natuur die de mens wil verbannen, en aan de andere kant staan ze voor een protest, die zich tegen een wereld richt, waarin de mens zich in toenemende mate door het kunstmatige leiden laat, een wereld van toenemende industrialisering en consumering.